Ορισμένα από τα οδυνηρά μέτρα δεν είναι απλώς άδικα, αλλά και αδικαιολόγητα που οδηγούν σε εντονότατο προβληματισμό ως προς το τι εξυπηρετούν.
Η μείωση των αποδοχών δημοσίων υπαλλήλων και η περικοπή συντάξεων, αν και επώδυνος συμβάλλει στον περιορισμό των κρατικών δαπανών, η αύξηση της φορολογίας φέρνει έσοδα. Κατανοητό.
Μπορούν όμως, να μας εξηγήσουν τι όφελος προκύπτει από τη μείωση του βασικού μισθού στον ιδιωτικό τομέα και τη μείωση της αποζημίωσης των απολυομένων;
Απολύσεις μόνο προκύπτουν και ενισχυτικό της άποψης αυτής είναι το γεγονός ότι εξετάζεται, λέει, η καταβολή της αποζημιώσεως σε δόσεις. Με απλά λόγια η παροχή διευκολύνσεων για απολύσεις δείχνει ωσάν να πρόκειται για επιδιωκόμενο στόχο. Γιατί ένας εργοδότης να μην απολύσει έναν εργάτη με προϋπηρεσία και επιδόματα και να προσλάβει ένα νεαρό με 600 ευρώ;
Ποιον εξυπηρετεί αυτό το μέτρο;
Οι εμπνευστές αυτής της ρύθμισης ισχυρίζονται ότι όλοι οι νέοι επενδυτές θέτουν το ζήτημα του εργατικού κόστους. Να το δεχτούμε, αλλά αν ένας επενδυτής σοβαρός σκέφτεται πριν από την επένδυση το κόστος της απόλυσης και ικανοποιείται με την καταβολή της σε δόσεις τότε αλίμονο στη χώρα.
Κρίμα, αλλά η ανάπτυξη δεν ξεκινά με πρώτο μέτρο την μείωση της αποζημιώσεως των απολυμένων.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου